درد كهنه

امسال نمايشگاه نقشه برداري يه درد كهنه را دوباره برايم زنده كرد. يادم مياد اوايل سال 83 كه رفتم سركار وقتي پيشنهاد دادم كارتوگرافي را اتوماتيك تر كنيم (اون سال بچه ها با اتوكد 14 كار ميكردند و دلبستگي عجيبي هم به چند تا برنامه Lisp كه استفاده ميكردند داشتند.) خيلي مقاومت شد . ولي كم كم كار بجايي رسيد كه براي هر فعاليتشون ايده جديد ميدادند و برنامشونو تحويل ميگرفتند. اين مقدمه رو گفتم كه به موضوع اصلي برسم. متاسفانه تو مملكت ما تمام كردن كار حرف اول را ميزند نه نحوه تمام كردن كار! هنوز با روشهاي قديمي كار ميكنيم . خيلي از شركتها اصلا نميدونن كه با چند تا تكنيك ساده و چند تا نرم افزار ميتونن سرعت عمليات دفتريشونو چنان بالا ببرن كه بجاي 4 تا نيرو از 2 نفر استفاده كنن تازه در نصف زمان و يا با استفاده صحيح از سخت افزارشون سرعت عمليات زميني را افزايش بدهند . تو نمايشگاه امسال بوضوح قابل درك بود. درسته كه همه تجهيزات جديدشونو آورده بودن و بهشون پز ميدادن ولي خيليها حتي از نيمي از توان تجهيزاتشون هم نميتونستن استفاده كنن. با خيليها صحبت كردم .البته تا حدودي حق هم دارند. شركتها توان مالي بالايي ندارند و منطقي هم نميبينند كه مثلا يك كارشناس استخدام كنند تا بيايد آنها را به سمت روشهاي نو راهنمايي كند (تازه دنبال اين هستند كه نيروي ديپلم و زير ديپلم بياورند و خودشون تربيتش كنند!!) ولي همين كار باعث ميشه تا از قافله عقب بمونند چون نيرويي كه استخدام ميكنند چيزي به سيستم اضافه نميكند ! خيلي فعال باشد، خوب ياد بگيرد، پس پيشرفتي نداريم. همينه كه نقشه برداري اين مملكت معمولا در حال درجا زدن است.